Kategori: Uncategorized

Beni tamamlayacak biri elbet gelecek dedi, uzaklara yatırıp gözlerini. Ben de onu tamamlayacağım, boşluklarımızın yerine koyacağız birbirimizi dedi. Yüzümdeki müstehzi gülümseme kaçmadı gözünden. “Yanlış” deyiverdim. Saniyeler önce cılız bir umutla ışıldayan gözleri uzaklarda bir noktaya süzüldü. Öylece durduk bir süre. En azından hayal kurabilen bir insanın önüne duvar örmenin mahcupluğu ve gönül eylemek varken doğruyu söylemenin kibirli gururu eş zamanlı çöküverdi üstüme. Pişman oldum elbet ama insanın söylediğinden duyduğu pişmanlık nadiren fayda ediyor. Bir kaç dakika sonra masaya çekti bakışlarını. Elindeki kahve fincanıyla oynadı bir süre. Her hareketini dikkatle takip ediyordum utangaç bir sessizlikle. Kahvenin yanında gelen kurabiyeyi yemeye niyetlendi ama eline alıp evirip çevirdikten sonra bıraktı. Sussam hiç bitmeyecekti bu sessizlik, dayanamadım: “Eksik bir şey mi var hayatında?”

Geçen gün bir arkadaşımla yaşadığımız diyalogdan bahsediyorum. O gün böylece biten hikayenin üzerine günlerce düşündüm. Üzerime basa basa giden sevgilileri, arkamdan bakıp göz yaşı dökenleri, elini bırakmamak için anlaşılmayacak konular açtığım kadınları, korkudan ölesiye kaçtığım vedaları, yalancı ayrılıkları…

Seninle dertleşmek istiyorum. Yaşadıklarımızı buracıkta masaya yatırma derdindeyim. Bir kısır döngüyü anlatıyorum. Hadi şimdi bir düşün. Tut ki eksiklerini tamamlayan biriyle tanıştın. Herşey yolunda gidiyor kabul edelim. O gün kısaca kendini tamamlanmış hissediyorsun. Kendi kendine değil de başkasına ait bir şeyle kapadığın bütün eksikliklerin, yarın canından bir parça sökerek kayacak avuçlarından biliyorsun. İlk sorulması gereken soru da şudur bence: Bir insanın, bizim eksiklerimizi gidermek isteyeceğini nereden çıkardık biz? Üstelik bu konuda beklediğimiz istikrar daha da ürkütücü. Sevdiğimiz kişinin ruhuna yüklediğimiz bu yük, asla bir sevgiyi anlatmıyor aslında.

Bir de lüzumsuz sorumluluk üstlenmek gibi mülteci isteklerimiz oluyor biliyorsun. Zaten ilişkilerde en büyük hatayı da bence burada yapıyoruz. Aşık olduğumuz insanı alıp hayatımızın merkezine oturtuyoruz. Ve bunu, karşı tarafın böyle bir talebi olmaksızın yapıyoruz. Sonra bütün hayatımızı ona göre şekillendirme süreci başlıyor. Bütün planlarımızı onun hayat akışına endeksliyoruz. Ondan arta kalan zamanları hayatımızdaki diğer insanlara üleştiriyoruz. Böyle böyle veriyoruz kendimizden, azalıyoruz. Ve kimse bizi buna zorlamamışken… Bir ayının yavrusunu severken öldürmesi gibi kendi ellerimizle boğuyoruz sevgilimizi. En acısı da bunu, büyük bir sevginin dışa vurumu kabul ediyoruz. En gerçek şeyin yaşamın ta kendisi olduğunu bildiğimiz halde, yaşamaktan daha çok önemserken buluyoruz bir ilişkiyi. Ve içimizdeki yüksek beklentiyle oluşan çelişki en büyük aşk ateşinin bile üstüne kova kova su döküyor.

Bu durum başlarda sevgilimizin gururunu da okşuyor belki. Ona da tatlı geliyor, bu bir ilişkilik saltanat hali. Güzel bir uyku gibi çöküyor üstüne yarattığımız konfor. Uyuduğunu sanıyor ama o da ölüyor aslında. Bu kendi kendine yapılan fedakarlık, bir süre sonra önceliklerini normalize etmeye çalışan sevgilinin önüne bizzat tarafımızdan konuveriyor çünkü. O an özenilmesi gereken bir örnek olarak masaya koyduğumuz tavır, karşımızdakinin boynundaki ilmek oluyor. Bunu öyle ballandıra ballandıra anlatıyoruz, o kadar büyük bir fedakarlık resmi çiziyoruz ki karşımızdaki insanı, kendisini öldüren şeyden utandırıyoruz. Bazen bu konuşmanın sonunda sevgilimize “son bir fırsat(!?)” daha veriyoruz bazense onu müthiş bir kendini sorgulama süreciyle karşı karşıya bırakacak bir ayrılık kararıyla yukarıdan bakma serimizi tamamlıyoruz.

Hayatımızın merkezine kendimizi koyduğumuzda, yanımızda bizimle yürüyen insana hem huzur hem sevgi verebiliriz düşündüğünde. Çünkü lüzumsuz fedakarlıklarımızın acılarını iki kişilik yaşıyoruz.  İnsan, merkezini bir başkasına emanet ettiği anda bütün dengesi bozuluyor. Olduğumuz gibi kabul edemiyoruz kendimizi. Ruhumuzun ihtiyacını yanlış anlayıp dışarda arıyoruz. Her şeyden önce kendimize sormamız gereken tek şey var aslında, haksızlık etmeden sahip olduklarımıza ve kafamızı çevirmeden ne herhangi bir şeye ne de aşka. Eksik bir şey mi var hayatımızda?

Doğduğun gün başladı her şey aslında. Senin üzerine iyi niyetle kötü planlar yapıldı. Daha iki ayağının üzerine yeni kalkmıştın ki yaşam programın alt beynine nakşedilmeye başladı. Bunları anlayacak yaşta değildin elbet. Gülümsedin geçtin; sen başka havadaydın. Okul çağı geldi. Baktığında etrafında gördüğün çocuklar senin arkadaşlarındı. Yavaş yavaş birkaçını rakip yaptılar sana. Bir problemi  bazılarından daha önce çözme telaşına girdin farkında olmadan. Çünkü bunun iyi bir şey olduğunu yazdılar beynine sen hiçbir şey anlamadan. Bazen sınıfın o çalışkan çocuğunun kötü not almasına sevinirken buldun kendini, utandın. Amacın eğitim olduğunu unutup yarıştırdılar seni. Bu yarışı kanıksadıkça utanman azaldı.

Sen büyüdükçe, sahip olmanın güzel ve gerekli olduğunu öğrettikleri hedefleri bir bir koydular önüne. En yeni teknoloji telefon, pahalı bir çanta, fiyakalı bir saat, son model araba, kim olduklarını anlayamadığın insanların üzerindeki kıyafetlerin benzerleri…  Bunlara sahip olmak için çok çalışman gerekliydi. Kendini genç yaşta bir plazanın az oksijenli katında buluverdin. “Çalışkan ol” dediler, çok çalıştın. “En çok tatil yapan ülkeyiz” dediler tatil yapmaya utandın. Bunlar hep, senin etinden sütünden yararlanmak için özenle tasarlanmış patron söylemleriydi. İşin ilginci tüm çalışanlar tarafından garip bir şekilde içselleştirilmişti. İçindeki yıldız tozu manasız bulsa da kapıldın gittin bu rüzgara. Manadan uzaklaştın. Ne sevdiğinden bir şey anladın, ne yaşadığından. Bir çalar saatin gardinyanlığında uyuduğun uykular bile kimi zaman bu dayatmaların yarattığı stresten bölündü durdu. Ayın sonunda eline tutuşturdukları ama 3 kuruş ama 5 kuruş maaşı da cüzdanından daha önce kendilerinin koydukları hedefleri sana satarak aldılar.

Ruhunun bir gizli bildiği var. Bu üstü balçıkla sıvanmış bilgi zaman zaman zorladı seni. Yaşamın sırrını hissediyordun çünkü en derinlerinde.  Bu, asla fütursuzca sahip olmak değildi. Bir çatışma hali başladı içinde. O da sana iyi gelmedi. Kendine uzun dönemli hayaller kurarak bastırmaya çalıştın içindeki arayışı. “Urla’ya yerleşeceğim ilk fırsatta” dedin. “Ufak bir ev yeter bana aslında” dedin. “Önce sağlık sonra huzur” dedin ki elinden en az birini çoktan almışlardı. Değişik hırslarla kirlettiğin kalbin bir göl manzarasında kendini yıkadığında doğru yolu bulacak gibi oluyordun aslında.  Ama sahip olduklarının esareti sarılmıştı bir kere beline. Bu vazgeçiş imkansıza yakındı. Ya sabır deyip devam ettin çaresiz.

Kusursuz tasarlanmış bir insan öğütme sisteminin kucağına bıraktın ömrünü. Barınma korkusunu koydular önüne, çektin kredini 10 sene borçlandın. Patronun duyar duymaz ellerini ovuşturmaya başladı. Artık takat sınırın birkaç seviye üste çıkmıştı çünkü. Bu arada fırsat bulabildiysen evlendin. Bunu da önüne konulmuş bir hedefi başarmanın hırsıyla yapmış olabilirsin. Ama ne lüzum var şimdi bu konuya girmeye.

Sonra bir ‘tik’ daha atıp başkasının eliyle yazılmış ‘yapılacaklar listene’, çoluk çocuğa karıştın. Anaokuluydu,  2 ay ömürlü oyuncaklardı, hiç giyilmemiş olması şart olan kıyafetlerdi, yeni alınmış olması gereken pusetlerdi derken santim santim çürüdün. Ve sana yapılanların alasını sen de çocuğuna yapmaya başladın. Evet öz çocuğuna, yani dünyada en sevdiğin varlığa…

Okul çağı geldiği gibi ülkenin eğitim kalitesini ve standartsızlığını bir kere daha ve en ciddi şekilde koydular önüne. Elinde avucunda ne varsa çocuğun için özel okullara yatırdın. Hem de eşit eğitimin bir hak olduğunu bile bile. Sadece bu sisteme karşı çıkmaya gücün yetmiyor diye. Çocuğunu kendi ellerinle bu öğütücü sistemin yarışmacı dünyasına bıraktın. Artık çok daha vahşileştiğini de görüyordun üstelik. Bir katre masumiyeti vardı senin zamanında okulların. Bir yutkunmanın nezaretinde hatırladın.

Böyle böyle tükettin yaşam oyunundaki bütün canlarını. Sevdiğin bir kitabı okumaya kalksan, seyretmeyi istediğin oyuna gidemedin. Nefes gibi ihtiyaç duyduğun tatile gitsen, en sevdiğin sanatçının konserini kaçırdın. Paran da yetmedi anlayacağın. Daha da acısı, şimdi sana kaybolan yıllarını verseler, yine aynısını yapardın. Ama hiç merak etme, vermeyecekler. Kimse sana bırak kaybolan yıllarını, kaybolan bir saniyeni bile vermeyecek. Sen, işi gücü bırakıp, tası tarağı toplayıp, kendi ekinini yetiştirerek yaşayan birkaç insanın hikayesine iç geçirerek veda edeceksin bu hayata. Sızlanmayı da bırakmalısın artık. İş gücüne çevirmediğin her dakikanda gözleri var. Hadi şimdi işine dön ve nefes almaya devam et. Yaşamaya dair yaptığın tek şey bu çünkü.